Ben bu bloğu her gün hastanede ağlayarak kaleme aldığım yazılarımı derlemek, hep hayalim olan kendi kitabımı yazmak amacımı birazda olsa şekillendirmek niyetiyle açmıştım.
Başlarda sadece ailem ve tanıdığım çevrem okuyabiliyorken, sonra "Neden olmasın?" diye yolumu daha ileriye dönük çizdiğim bir amaç haline geldi.
Bilgilerimi paylaşmak, satırlara dökmek, yaşadıklarımı derlemek çokta kolay değildi. Elimden gelebildiği kadar, derleyebildiğim ve ifade edebildiğim kadar buradaydım. Keşke mesleğim bu olsaydı ve severek yapabilseydim ya da sevebildiğim şeyler için burada içerik üretiyor olabilseydim. Belki hastalığımı seviyorum diyemem ama burada yarattığım dünyayı bana ait olan her şeyi çok seviyorum.
Başlangıçta bloğum vardı ve duyurmak için kurduğum Facebook sayfam oldu :) Bana sizin tarafınızdan ulaşan sayısız mesajlarım her geçen gün arttı. Sizin yaşadıklarınızı okurken kendi yaşadıklarımı anımsadım, acınızla ağladığım bile oldu. Sizin yaşadığınız acıyı hissedebildiğim içindir belki de ya da fazlaca sulu gözüm : )
Daha anlatacağım paylaşacağım o kadar çok şey var ki ve biliyorum hiç bitmeyecek. Ancak zamansızlık içinde zaman yaratabilmek içinde sanırım ekstra çaba harcamam gerekiyor.
Artık sizlerle daha bütünleştim. Telefon görüşmelerimiz ve yüz yüze sohbetlerimiz...
Hastalıklar üzerine kurulan dostluklar da hastalıklı mı olur ? :)
Konuştuklarımız hastalıklarımız olmasın iyileşme hikayelerimiz olsun diyerek asıl konuma giriş yapabilirim.
Ben bu yola çıktığımda tektim, tedavime uyan kişi de tekti. BEN'dim...
Şimdi Türker abim var öncelikli olarak benim ona destek olduğum yeri geldiğinde beni ayakta tutan kişi. Türker abi 21 yıllık hasta ve karaciğeri 3. evrede kendisinin(karaciğer hastaları bunun ne demek olduğunu bilecektir). Yıpranan bedeni doğru beslenme ve doğru takviye vitaminlerle çok çok iyi. 150 mg immuran kullanan Türker abi şuan 100 mg immurana düşüş yapıyor. Vücudu yaşına ve evresine göre çok da güzel ilerliyor. Biliyoruz en az 2 yıla ihtiyacımız var onu iyileştirmek için. Ama ne önemi var bu da olmasaydı... Belki çürüyen bedenini ayakta tutmaya çalışmakla geçecekti yılları ama şuan her şey ışık vaat ediyor onun için. Sonra sırada iyileşmesini ve artık bu kararını almasını istediğim FerAY var, sonra Esin var, sonra Eda var, küçük bebek ALARA var, Dilek var.
Hepsi ile bloğumun en başından itibaren görüştüğüm için hikayelerine hakimim az çok ancak ben tüm otoimmün hepatit hastalarını bekliyorum. Kararlarınızı ve araştırmalarınızı... Evet hadi demenizi... Elimden geleni ben yapmaya hazırım ve sizlerin zaman kaybetmesini istemiyorum. Kararlar olumlu olmak zorunda değildir. "Hayır" derseniz gene yanınızdayım daima. Sadece sizlerin de dediği gibi "Yaşama kalitemizi az da olsa artırabilmek için bir çaba" görmek istiyorum.
Hani diyorsunuz ya çoğunuz "Helal olsun sana hastalığının 1. yılında bunu buldunuz ve bu işe atıldınız kaldı ki bu kadar çok şey biliyorsunuz" Bunu demeniz beni ne kadar gururlandırıyor bilir misiniz? bunu neden sizlerde duymayasınız?
Ben bunun için çok çabaladım. Bir kaç dakikada size hızlı hızlı kendimi doğru ifade edebilmek için kurduğum cümlelerim, sabahlara kadar okumakla ve her kanala yazmakla sormakla elde edildi. O nedenle, emek vermek en güzel bedeldir.
Bazı insanlar özeldir ve özel oldukları için bazı işlere vesile seçilirler. Kadere ve hayatın size açtığı kapılara inanıyorsanız ne demek istediğimi de anlayacaksınızdır. Bazılarımız fazlaca sınanırız ve hep mücadele etmek zorunda kalırız. Sınandıklarımızla elde ettiğimiz başarıya sevinelim. Önümüze açılan kapıları kapatmaktansa arayalım.
Belki sizin kaderinizi değiştirmeniz için vesile olacak kişi ben veya benim yazdıklarımdır.
Şükredelim görebildiklerimize ve varolanlara.
Çok şükür bugünüme, aklıma, irademe, yapabildiklerimi, sizlerin varlığına, sahip olduğum aileme ve desteklerine...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder