Aslında Ben Bir Kahramanın Kızıyım!!!

Biliyorum her kız çocuğu babasını "kahraman" ilan eder. Etsin de! 

Anneler "baş tacı" olsun, babalar hep "kahraman". 

Ama benim hikayemde babamın yeri belki bir çoğunuzdan biraz farklı.

Hastane günlerimde geceleri hiç uyku tutmaz, kolidorda sağa sola yürüyerek sabahlardım. Bir de ortak oturma alanımız vardı. Nereden akıl ettiysem birde yanıma aldığım ajandam ve kalemim. Aslında kitapsız deftersiz pek seyahat etmem ben, sanırım oradan bu alışkanlık. İşte sabahladığım gecelerde sayfalarca yazardım o deftere. Babamı yazardım. Yaşadıklarını, yaşayamadıklarını, nelere mahkum kaldığını, nasılda hayatla mücadele ettiğini, benimle benzer yaşlarda böbrek yetmezliği teşhisini aldığını... dahasını. Sanırdım ki benim kaderimde ondan gelmiş. Tabi ki de isyan ettiğim günlerde, ne anne mi ne de babamı suçladım kader diyerek, ben o cehalet yaşımı çoktan geçmiştim çünkü. Sadece bir cahillik yaparak "Neden ben Allah'ım?" diye çok sordum çaresiz günlerimde. Ama şuan o kadar güzel aldım ki cevabımı "iyi ki ben "dedirtti Rabbim bana. 

Kortizon kullandığım dönemde aklımı yitirmek üzereyken de ben babama sığındım.

"Baba bi sen anlarsın beni. Yıllarca sende kullanmadın mı bu zehiri? Şimdi niye bana kızmaların? Beynim bulanık, ruhum yerinde değil, bak ellerim titriyor, söylediklerini anlamıyorum ben baba, beynim geç çalışıyor. Sinirliyim ve agresifim."

Babam! O güçlü babam benim bu hastalıkla yaşamaya alışmamı ve kabullenmemi bekliyordu. Kabullenemezsem bütün ömrüm boyunca ağlayacağımı söylüyordu. Bende herkes gibiydim ne vardı ki?

"Baba ister misin yıllar sonra senin gibi organ nakli bekleyim? İster misin acı çekeyim? İster misin birine muhtaç olayım? İstemezsin bilirim. O zaman ya şimdi ya asla."

Tedavi yöntemini bulduğumda aileme söyleyemedim. Sadece eşim ve kardeşim... Beslenme tarzımı değiştirip, kilo verdiğimde doğru olmadıklarını düşünüyorlardı her şeyin. Vitaminlerim ise asla doğru değildi zaten. Ama ya kan testlerim ? Herkesin susarak alkışlaması için tek sebep vardı. Kan sonuçlarım...

Hep dua ettim. "Rabbim tedavim doğru ise biran önce beni iyileştir ki insanlara bunu kanıtlayayım. Eğer benim gibi çaresiz kalan ve bekleyen ,aklı ve iradesi güçlü biri varsa, yolum yoluna ışık olsun. Bana öyle bir güç ver ki doğrularım ihtiyacı olan herkese ulaşsın." Bu kısmı zaten biliyorsunuz. Duamın bu kısmından sonra duama ortak olan biri daha vardı. "Allah'ım bana açtığın kapılar için şükürler olsun ve babam için bana bir yol sun. Eğer varsa bir mükafatın sadece yeryüzündeki son günlerini huzur ve mutluluk ile geçirsin. Kimse bu kadar acı çekmeyi haketmez ve sen kullarını SAĞLIĞI ile sınama Rabbim. Babam için bir yol sun. "

Kahramanım babam bu kadar güçlü olduğu için belki de ben bu kadar güçlüydüm. Onun hayatta yaşamak için tek sebebi vardı o zamanlar , "ben"dim. Sonra bebeğimiz " kardeşim" için. 28 yıldır bu hastalığın ne demek olduğunu bilerek yaşayan ve 15 yıldır organ nakli bekleyen babam...

Yarın BÖBREK NAKLİ OLUYOR :D (14.12.2017 bu tarifte burada dursun)

Her kötü başlangıçlar mutlu mu biter bilmem ama biz artık İKİ KAHRAMANIZ "BABA VE KIZ".

Sanırım çok güzel şeyler bizi bekliyor.

Şükrederek, sağlığın ve ailenin her şey olduğunu bilerek yaşamak...

Babamla, kendimle ve benimle iyileşen herkes ile gurur duyarak yaşamak....

Ben inanıyorum bu satırlarda daha güzel hikayeler yer alacak :D:D:D

Duaları benimle olan herkese sonsuz teşekkürler.

NOT: Babacığım sen benim ilk ve tek kahramanımsın. Seni çoookk seviyorum ki ben :)